به نقل از «ایسنا»

آقاجان غریبه نیست!

تاریخ انتشار: ۲۲ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۶۴۳۱۹

ایسنا/کرمانشاه از همان لحظه ورود عجیب نگاهمان می‌کنند. برخی از گوشه پنجره، برخی از لای نیمه باز درب خانه و برخی هم خیلی راحت توی کوچه ایستاده و مشغول تماشایمان شده‌اند. غریبه‌ایم و برای همین حضورمان برایشان سوال برانگیز است و لحظه به لحظه حرکاتمان را زیرنظر دارند.

با نگاه‌های عجیب و غریبشان یاد این حرف که نباید تنها به این محله بیایم و کمتر غریبه ای جرات دارد اینجا بیاید می افتم و برای همین کمی ترس یا شاید کمی نگرانی را در وجودم حس می کنم، اما با اطمینان از اینکه دو نفر دیگر هم همراهم هستند کمی خیالم آسوده می شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زیرسنگینی نگاهشان حرکت کردن و حرف زدن سخت است، اما ترجیح می دهم بی توجه به این نگاه های کنجکاو به حرکتم در محله ادامه دهم تا با درد و مشکلات این محله از نزدیک آشنا شوم.

اول از همه سراغ زن جوانی می روم که در چارچوب در ایستاده و لحظه‌ای نگاه از ما نمی گیرد. سن و سالی ندارد و نزدیک تر که می روم متوجه بارداری اش می شوم و همین بهانه خوبی می شود برای شروع صحبتمان، از حال و احوالش می پرسم و متوجه می شوم که با همین سن کم، سومین فرزندش را باردار است.

ترجیح می دهم لبخندم از همیشه پررنگ تر باشد تا شاید حس اعتماد و حرف زدنش را برای انجام یک مصاحبه جلب کنم، اما او خیلی راحت و دوستانه تر شروع به حرف زدن و گلایه از وضعیت محله می کند.

وقتی از مشکلات محله می پرسم خیلی رک و پوست کنده فقط یک کلمه می گوید: "معتاد"

می گویم سخت نیست با این وضعیت بیرون از خانه بیایید و همین شروع گلایه هایش می شود که با وجود تعداد بالای معتادان در محله جرات بیرون آمدن از خانه را ندارد و وقتی بچه هایش در کوچه بازی می کنند برای مراقبت از آنها باید مدام جلوی درب خانه ایستاده و آنها را نگاه کند.

و بعد هم با دست به خانه کناری که تخریب شده اشاره می کند و می گوید: "چندر وز پیش اینجا را خراب کردند، همیشه پاتوق معتادها بود، خداروشکر چند تا از مسئولا آمدن و خرابش کردن، اما چه فایده دو روز دیگه ولش می کنن و دوباره می شه پاتوق معتادا"

بعد از گلایه از دست معتادان محله، وقتی سراغ مشکلات دیگر محله را می گیرم با حالت چندشی با دست سر و ته محله را هم نشان می دهد و می گوید: "اینجا همیشه پر آشغال است و کسی نیست آشغال ها را جمع کند" و بعد هم از نبود کلاس های آموزشی در این محله می گوید، از اینکه دوست دارد خیاطی یاد بگیرد و کمک خرج شوهرش شود، اما کلاسی در این نزدیکی نیست که به او آموزش دهد.

به او قول م یدهم پرس و جو کنم و اگر پایگاه و مرکز فرهنگی و آموزشی بود حتما خبرش می کنم و وقتی نحوه اطلاع رسانی را می خواهم او با لبخند پهنی می گوید: "اینجا همه فامیل هستیم، به هرکداممان بگویید کل محله خبردار می شوند".

از او جدا می شوم و کمی جلوتر زنی که روی پله ها برای خودش راحت نشسته و دست زیرچانه زده و به کوچه روبرو زل زده توجهم را جلب می کند. سراغش می روم و او که در دنیای خودش غرق است، تغییری در حالتش ایجاد نمی شود و تنها به نیم نگاهی به من بسنده می کند.

وقتی سراغ مشکلات محله را از او می گیرم این بار هم نیم نگاهی تحویلم می دهد و دوباره به کوچه های روبه رو زل می زند و با لبخندی می گوید: مشکلی نیست

وقتی وجود معتادان در محله را یادآور می شوم، بدون اینکه نگاه از کوچه روبرو بگیرد فقط به یک جمله بسنده می کند و می گوید: عادت کرده ایم!

حرف زدن با او فایده ای ندارد و برای همین او را که هنوز هم در حالتش تغییری ایجاد نکرده رها می کنم و سراغ مابقی افراد محله می روم.

این بار هم زنی که لای در ایستاده و با شرم خاصی نگاهمان می کند توجهم را جلب می کند، سراغش می روم و از او که می خواهد به سرعت داخل خانه برود فرصتی برای صحبت می خواهم، کمی مکث که می کند، سریع می گویم: فقط می خواهم از مشکلات محله خبر بگیریم.

کمی مردد نگاهم می کند و او هم بلافاصله می گوید: معتاد و بعد هم با کمی تردید می گوید: پسرم دانشجو است و برای او نگرانم.

وقتی می پرسم چرا از این محله نمی روید تردیدش را کنار می گذارد و خیلی محکم می گوید: خانه را برای فروش گذاشته ایم اما هیچ کس اینجا نمی آید و پولی نداریم که بخواهیم جای دیگر شهر خانه رهن کنیم.

از قیمت ملک و خانه در این محله می پرسم که سریع می گوید: متری صفر تومن! و بعد هم می گوید: کسی جرات ندارد اینجا بیاید و در ادامه  با لحنی که هم بغض دارد و هم گلایه، می گوید: حتی آژانس هم این اطراف نمی آید و وقتی زنگ می زنیم و آدرس محله را می دهیم جواب رد می شنویم.

عمق دردها و مشکلات مردم این محله با همین دو سه جمله به خوبی آشکار می شود و حرفی برای ادامه باقی نمی گذارد...

در ادامه گشت زنی در محله، پیرزنی سر راهمان قرار می گیرد و منتظر چشم به ما می دوزد. جلوتر می روم و می گویم چند لحظه ای وقتتان را بگیرم و خیلی رُک می گوید: "بگیر!"، خنده‌ام می گیرد و او هم با لبخند مهربانی می گوید: جانِ ما هم برای شما.

از شیرینی کلامش سرذوق می آیم و از حال و روزش می پرسم و او با نفس بلندی که می کشد می گوید: بخدا دیشب از ترس نخوابیدم، چند معتاد کنار خانه ام آمدند و از ترسشان تا صبح چوب دست گرفتم و پلک روی هم نذاشتم.

می گویم مگر نزدیک خانه شما پاتوق هست و او با دست خرابه هایی را کنار خانه اش نشانمان می دهد که تخریبش کرده اند و می گوید: اینجا پاتوق بوده و تخریبش کرده اند، اما یک گودال آن زیرها دارد که معتادان درون آن جمع می شوند.

کنجکاو سراغ محلی که نشانم می دهد می روم و متوجه می شوم حق با اوست و یک گودالِ دنج زیر این خرابه ها برای پاتوق شدن معتادان وجود دارد.

برای رفع دل نگرانی اش کاری از دستم ساخته نیست و برای همین تنها با گفتن جمله " ان شاءالله این وضعیت درست می شود" به ناچار او را با ترس ها و نگرانی هایش تنها می گذارم و به حرکتم در محله ادامه می دهم.

کمی جلوتر جلوی مغازه ای که چند زن و بچه مقابل آن ایستاده اند توقف می کنم، بچه ها تا ما را می ببینند پشت مادرانشان پنهان می شوند.

عجیب است که همه زنها سیاه پوشیده اند و رنگ و رخسار اصلاح نکرده صورتشان هم نشان می دهد که به تازگی داغ عزیزی را تجربه کرده اند.

نزدیکتر می روم و از حال و احوالشان جویا می شوم و زن میانسال در حالی که دخترکی که پشتش پنهان شده را محکم می چسبد می گوید: "چه حال و احوالی، همین چند وقت پیش پسرم را با تفنگ کشتند و این نوه ام هم یتیم شد"

بعد هم ادامه می دهد، پسرم سر همین بچه‌هایش با همسایه دعواشان شد و پسر همسایه هم با اسلحه پسرم را کشت.

بعد هم با همان لهجه کُردی و فارسی می گوید: حالا برادر قاتل که فراریه، هَرشه (واژه کردی به معنای تهدید) کرده گفته هرجا خودتان و بچه هاتان را ببینم می کُشم، چون برادر و پدرش که در قتل شریک بودند دستگیر شدند.

حالا معنی ترس و دلهره بچه ها و رنگ و رخسار پریده زن ها را می فهمم، حالا بچه های این خانواده از ترس کشته شدن حتی مدرسه هم نمی روند.

از چگونگی چرخیدن چرخ زندگیشان می پرسم و با دست به مغازه ای که مقابل آن ایستاده ایم اشاره می کند و می گوید: پنج خانواده بالای همین مغازه نان می خوریم. خانواده دو پسرم که یکی کشته شده و یکی زندان است و خانواده دو دخترم.

در این حین دخترِ زن هم جلو می آید و دو سه بچه اطرافش را می گیرند و او هم سر درد دلش باز می شود و با بیان اینکه شوهرش افغانی است می گوید: بچه هایم شناسنامه ندارند و نمی توانند مدرسه بروند و این روزها هم که ترس این را داریم که برادر قاتل، جانمان را نگیرد.

از اوضاع نزاع و درگیری و قاچاق اسلحه در محله می پرسم و باز هم زن میانسال جواب می دهد که اینجا کمتر کسی اسلحه دارد، به جز این سه قاتلِ.... و بعد از فحشی که می دهد هنوز جگرش خنک نشده و می گوید: حکم جلبش را گرفته‌ایم اما معلوم نیست کجا قایم شده.

درد دلشان فراوان است و داغشان تازه، برای همین بیشتر از این حرف زدن را طولانی نمی کنم و به راهم در محله ادامه می دهم و به چند پسربچه که مشغول بازی با یک بزغاله هستند، می رسم.

محمدرسول، آرمین، طاها و توحید با روی باز پاسخگوی سوالاتم می شوند و از پارک و محل بازی در محله شان می پرسم و وقتی می گویم پارک یا محل بازی دارید همه یکصدا می گویند "نه"

می گویم پس چطور بازی می کنید که محمد رسول جوابم را می دهد: بخدا هیچی همینجور فقط می گردیم تو کوچه.

آرمین این میان یکهو به حرف می آید که "پارک داریم" و آن سه نفر دیگر که انگار جرم بزرگی مرتکب شده باشد توبیخگرانه سرش داد می کشند که کجاست پارکمان، چرا ما نمی بینیم و آرمین هم مظلوم ادامه دارد که منظورش "پارک شیرین" است، پارکی که حداقل 20 دقیقه با این محله فاصله دارد!

زنی که از دور شاهد گفت و گویمان است نزدیک می شود و علت حضورم را جویا می شود و وقتی می گویم خبرنگارم و برای بررسی وضعیت محله آمده ام کمی نرم می شود و او هم مشتاق گفت و گو می شود.

می پرسم افراد غریبه را چطور می شناسید و او در جواب با دست سر و ته کوچه را نشانم می دهد و می گوید: از سر کوچه تا ته این کوچه هم فامیلیم، یه بِر(گروه) دیگه هم خیابان بغلی هستند و یه طایفه دیگر هم داریم در محله. کلا سه طایفه ایم و بعد هم با انگشت خودش را نشان می دهد و می گوید طایفه ما "کولی" هستند.

او هم از وضعیت معتادان گلایه داشت و راضی بود از تخریب پاتوق هایشان و نگران از اینکه دوباره این وضعیت رها شود و پاتوق معتادان دوباره فعال شود.

او هم وضعیت نظافت محله را هم یادآور می شود و با حالت چندشی می گوید: اینجا همیشه پرآشغال است.

..پس از مدتی گشت زنی در محله حالا ترس و نگرانی ام حتی با وجود دیدن معتادان متعدد در گوشه گوشه آن کنار رفته و تنها شیرینی و مهربانی مردمان این محله در ذهنم نقش بسته. حالا احساس می کنم در میانشان غریبه نیستم و آنها مرا همشهری می بینند که به محله شان آمده تا از درد و رنج هایشان خبر بگیرد.

به گزارش ایسنا، گلایه ها و دردهای مردمان محله "آقاجان" کرمانشاه تمامی ندارد. محله ای که نامش به نام معتادان متجاهر و زباله گردها گره کوری خورده که به نظر می رسد حالا حالاها بازشدنی نیست.

این محله شب ها میزبان تعداد زیادی معتاد متجاهر و زباله گرد می شود که آسایش و آرامش را از مردمان این محله گرفته‌اند.

تردد معتادان و زباله گردها گوشه به گوشه محله دیده می شود و انباشت زباله روی مخروبه ها، منظره نه چندان خوشایندِ این محله را تکمیل کرده است.

آقاجان سالهاست با مشکلات خود می سوزد و می سازد، اما در همین ماه های اخیر روزنه های امیدی برای بهبود وضعیت این محله پیدا شده. روزنه هایی که با تخریب 100 پاتوق معتادان متجاهر آغاز شده و حالا به دنبال برنامه جمع آوری و ساماندهی معتادان روز به روز پررنگ تر می شود.

در روزهای آغازین زمستان سال گذشته بود که استاندار کرمانشاه راهی این محله شد تا چاره اندیشی کند برای درد بی درمان این محله و معضلات آن و در همان جلسات در گام نخست ساماندهی وضعیت معتادان متجاهر آقاجان در دستور کار قرار گرفت.

استاندار همچنین در این جلسات بر تشکیل قرارگاه محرومیت زدایی با اولویت آقاجان و اقدامات لازم برای رفع مشکلات آن با تقسیم وظایف میان دستگاه های مختلف تاکید کرد.

و حالا با گذشت بیش از پنج ماه از برگزاری این جلسات، درگام نخست، بیش از 100 پاتوق معتادان متجاهر در این محله شناسایی و تخریب شده، گام موثری که رضایت مردم محله را به دنبال داشته و بر تداوم آن تاکید دارند.

شهرداری منطقه هشت کرمانشاه هم عزم خود را برای پاکسازی جدی این محله به کار گرفته و مهدی معنوی شهردار منطقه از جمع آوری زباله های این محله در دو شیفت کاری می گوید.

...تخریب چند پاتوق و جمع آوری زباله ها شاید شروع خوبی باشد، اما در برابر کوه مشکلات آقاجان و مردمانش قرص مسکنی بیش نیست و تنها زمانی دردهای این محله از ریشه حل می شود که اقدامات اساسی برای ساماندهی وضعیت این محله بخصوص جمع آوری و ساماندهی معتادان آن صورت گیرد.

آقاجان سالها رها شده بود و تمام خانه های این محله همراه مردمان آن فرسوده شده اند و حالا وقت آن رسیده این محله به شهر برگردد و با کارهای عمرانی و زیرساختی و مهمتر از آن اقدامات اجتماعی و فرهنگی، پل ارتباطی میان مردمان آقاجان با شهر کرمانشاه برقرار شود.

مردم این محله حالا از تخریب پاتوق های معتادان راضی و خوشحالند، اما استمرار این کارها را می خواهند تا بتوانند مثل افراد عادی جامعه زندگی کنند.

دردهای آقاجان ریشه دارد و باید ریشه‌ای روی آن کار کرد تا روزی  که این محله هم به یکی از محلات عادی شهر تبدیل شده و مردمان این محله دیگر در شهر احساس غریبی نکنند و هیچ همشهری‌ای خود را در اینجا غریبه نداند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی كرمانشاه منطقه کرمانشاه استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی شهرستانها استانی فرهنگی و هنری اخبار اجتماعی خوزستان استانی علمی و آموزشی استانی ورزشی زنجان استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی شهرستانها استانی فرهنگی و هنری معتادان متجاهر برای همین بعد هم جمع آوری بعد هم حرف زدن بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۶۴۳۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کاهش کودکان کار در پایتخت

امانی گفت: حضور کودکان کار در سطح شهر کاهش یافته است.

به گزارش مشرق، ناصر امانی در رابطه با اجرای طرح ساماندهی آسیب‌های اجتماعی در پایتخت طی مدت اخیر، اظهار کرد: بنده بر اساس آنچه در دو محله‌گردی اخیر مشاهده کردم، شهرداری در این زمینه خوب عمل کرده بود و مردم اذعان داشتند که جمع‌آوری معتادان متجاهر در محلات به خوبی صورت می‌گیرد.

وی افزود: در بازدیدی که از محلات در اسفندماه سال قبل و فروردین ماه امسال داشتم، مردم از جمع‌آوری و ساماندهی معتادان رضایت داشتند اما همچنان این نگرانی برای بازگشت آنها وجود دارد و امیدواریم این بار به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شده باشد که جمع‌آوری نهایی را شاهد باشیم و معتادان پس از مدتی به سطح محلات بازنگردند.

امانی با اشاره به فعالیت کودکان کار در سطح شهر نیز گفت: حضور کودکان در سطح شهر کاهش یافته است؛ در گذشته در چهارراه‌ها بیش از این با کودکان روبه‌رو بودیم اما اکنون تعداد آنها بسیار کمتر شده است. امیدواریم ساماندهی کودکان کار نیز به نتیجه برسد و شاهد فعالیت هیچ کودکی در سطح شهر تهران نباشیم.

این عضو شورای شهر تهران با تأکید بر اینکه شهردار تهران حکم نمایندگی ویژه رئیس‌جمهور را در ساماندهی آسیب‌های اجتماعی دارد، یادآور شد: شهردار تهران در همین راستا یک مرکز رصد راه‌اندازی کرده و قرار بر این بوده که ظرفیت تمام نهادهای متولی این موضوع در شهر به کار گرفته شود که نمی‌دانیم تمام این نهادها پای کار آمده‌اند یا خیر؟

وی با اعلام اینکه فعلاً آثار ابتدایی اقدامات در راستای ساماندهی آسیب‌های اجتماعی که عمدتاً توسط شهرداری تهران انجام شده، قابل مشاهده است، اظهار کرد: در مدت اخیر کلونی‌های بزرگ معتادان را که مدتها قبل بازدید کرده بودم، رصد نکردم، ضمن اینکه گزارشی مبنی بر بازگشت معتادان به این کلونی‌ها نیز دریافت نکردم.